Już blask idzie od Betlejem…

Po szkolnych jasełkach wszyscy zbieramy się w sali 13, by przygotować się do klasowej wieczerzy wigilijnej. Jest choinka ozdobiona wspólnie przez uczniów z VIa. Na ścianie wisi gazetka z kartkami świątecznymi wykonanymi własnoręcznie przez szóstoklasistów, a obok wigilijnego stołu znajduje się także makieta z uśpionym miastem.

Tradycyjnie rozkładamy wspólnie siano na stołach. Dziewczynki rozcinają szary papier i przygotowują potężną tajemniczą gałąź. Rozkładamy białe obrusy, a stół dekorujemy przyniesionymi stroikami oraz żłóbkiem z Dzieciątkiem. Na białym obrusie nie brakuje talerza z opłatkami, a w kąciku sali na klasowej choince świecą się kolorowe lampki. Wiszą też piękne papierowe bombki stworzone przez Weronikę G. wraz z mamą. Na stole obok leży zielony papierowy łańcuch. Jest też dwadzieścia bombek z czerwonymi serduszkami w środku. Uczniowie nakrywają do stołu. Nie brakuje pustego talerza dla niespodziewanego gościa.

W tle słychać dźwięki „Kolędy dla nieobecnych”, gdy w sali pojawia się pierwszy gość, p. Agnieszka Obrzud, która wspólnie z nami zasiądzie do wigilijnego stołu.

Wychowawca, p. Beata Damasiewicz przypomina wszystkim szóstoklasistom, iż już blask idzie od Betlejem. Wychowawca zachęca więc każdego z uczniów, by rozbudzili i otworzyli swoje serca, by móc je ogrzać betlejemskim światłem. Kolejno każdy uczeń podchodzi do makiety z uśpionym miastem. Na wybranym przez siebie oknie każdy zapisuje swoje imię. Symbolicznie. Na znak rozbudzenia serca ze snu, na znak gotowości, by przy wigilijnym stole poczuć magię Bożego Narodzenia. A potem sami uczniowie zapraszają również p. Agnieszkę oraz wychowawcę, by również odnalazły w sercach betlejemskie światło. Na oknach domów w budzącym się mieście pojawiają się więc także imiona nauczycielek.

I wtedy zanim połamiemy się opłatkiem wychowawca wraz z kl. VIa zaprasza naszego gościa do wysłuchania poetyckich rozważań o Bożym Narodzeniu przygotowanych przez wychowawcę w wykonaniu wszystkich uczniów. Jest wzruszająco. Gdy jeden z uczniów przypomina wszystkim, iż w Bożym Narodzeniu chodzi o to, by się uśmiechnąć do siebie i symbolicznie chwycić za ręce, wszyscy wstają i gestem splecionych dłoni spoglądamy na siebie z życzliwością. A potem bierzemy do rąk papierowy łańcuch i odczytujemy znajdujące się na nim dobre uczynki spisane przez uczniów z VIa. Podając sobie kolejno łańcuch odczytujemy wszystkie dobre uczynki, by nikt nie miał już żadnej wątpliwości, że w każdym z nas są pokłady dobra. I wspólnie zawieszamy symboliczny łańcuch na klasowej choince. Gdy później w sali pojawiają się rodzice, tata Julii Z. oraz tata Weroniki G. za namową dzieci i oni otwierają swoje serca na blask nadchodzący z Betlejem.

I wtedy Włodek K. wprowadza nas w bardzo świąteczny nastrój grając polskie kolędy na flecie. Po sali roznoszą się ciche dźwięki najpiękniejszych kolęd dzięki Włodkowi K., a wtedy Szymon K. rozpoczyna modlitwą wspólną klasową wieczerzę wigilijną. Znak krzyża, świąteczne życzenia i opłatek w dłoni każdego z uczniów, rodziców i nauczycieli. W tle słychać dźwięki kolęd, a z ust każdego pada wiele wzruszających słów. Są uściski, uśmiechy, ciepłe słowa, które napełniają serca nadzieją i radością.

Zasiadamy wspólnie do stołu, a na nim wigilijne potrawy: barszcz z uszkami grzybowymi, pierogi z kapustą i grzybami, i pierogi ruskie.

A potem wychowawca rozdaje wszystkim uczniom drobne niespodzianki- bombki z ukrytymi wewnątrz czerwonymi serduszkami, prosząc uczniów, aby schowali we wnętrzu tej bombki wieszając ją na choince najskrytsze marzenie, pragnienie, postanowienie, ale nie to materialne, ale takie, które ma znacznie głębszy wymiar. Jeden z uczniów od razu wie, co będzie skrywać jego bombka, to „miłość”- oznajmia wszystkim zebranym przy wigilijnym stole. Nie brakuje również niespodzianki od naszego gościa - p. Agnieszki Obrzud, która rozdaje wszystkim tajemnicze rulony pięknie udekorowane świątecznymi ozdobami. W środku tegoroczne zdjęcie całej klasy VIa w mikołajkowych czapkach i życzenia w języku angielskim.

Trwa wspólne kolędowanie, śpiewają uczniowie, śpiewa tata Julii Z. i tata Weroniki G., śpiewają nauczyciele. We wspólnym kolędowaniu pomaga Włodek K., który gra na flecie dźwięki najpiękniejszych kolęd, Lulajże Jezuniu i Gdy śliczna panna… Jest pięknie, bardzo świątecznie. Na koniec każdy z uczniów odbiera od wychowawcy tajemniczy kwiat. Pomimo zimowej pory w sercach szóstoklasistów rozkwita dobroć, którą przyjdzie nam się dzielić nie tylko w święta, ale zawsze. Każdy z uczniów przy dźwiękach kolędy „Maleńka Miłość” wypełnia kwiat pomysłami na codzienne gesty dobroci, a po zakończonej wigilii kwiaty pojawiają się na tajemniczej gałęzi stworzonej na początku wigilijnego spotkania, która później znajduje swoje miejsce na potężnym zimowym drzewie dobroci na szkolnym korytarzu. Obok drzewa pojawia się również przebudzone już miasteczko, z rozświetlonymi oknami symbolizującymi światło betlejemskiej gwiazdy w ludzkich sercach.

Galeria zdjęć